دربی میلان از نگاهی دیگر

 

سلام به همه

من در این هفته ای که در خارج از تهران بودم .... دوستی پیدا کردم که اسمشو نمی برم چون دوست نداره ولی واقعا نظر منو نسبت به زندگی عوض کرد و زندگی منو زیر و رو کرد ... من ازش متشکرم از ش. ف :  


باشگاه اینترمیلان از دیرباز گرایش آشکاری به راست گراها داشته و عموماً طبقه مرفه میلان جزو طرفداران آن محسوب می شوند اما گاهی چپ گرایان نیز از مدیران این باشگاه خصوصاًشخص ماسیمو موراتی حمایت می کنند
آث میلان همچون گذشته که با عنوان باشگاه کریکت میلان به مثابه یک نهاد اجتماعی طبقه کارگر شهر مطرح بود و عده زیادی از اعضای اتحادیه های کارگری چپ گرایان از آن حمایت می کردند مورد توجه طبقه متوسط جامعه شهری میلان است


قبل از بازی دوتیم پیدا کردن هواداران متعصب دو تیم هیچ زحمتی ندارد. یکی از آنها که بیرون از رستوران ورزشگاه مشغول گاز زدن به ساندویچ همبرگر و پنیر است در نزدیکی آبخوری کثیف و نامرتب ایستاده و با پرچم آبی و سیاه و صورتی رنگی که با سس ساندویچ درهم آمیخته توجه هر بیننده ای را جلب می کند. وقتی هواداران آث میلان از جلوی او رد می شوند لوکا با نگاهی آکنده از خشم و تحقیر به آنها نگاه می کند. بازی بین او و طرفداران میلان از چند ساعت قبل شروع شده، با این حال او می گوید: «ما بیشتر شبیه پسرعموهای دعوایی هستیم تا دشمنان سرسخت.» این جمله لوکا تا حد زیادی درست است، چرا که معمولاً در هنگام بازی دو تیم همشهری به ندرت زد و خورد یا درگیری شدید بین هواداران دو تیم پیش می آید.
این درحالی است که در دربی های دیگر ایتالیا مثل یووه و تورینو و لاتزیو و آ. اس. رم گاهی اوقات خشونت به حد خطرناکی رسیده و چاره ای جز دخالت پلیس باقی نماند.
اما در میلان اوضاع کمی بهتر است. لوکا در این مورد می گوید: «درست است که ما و طرفداران میلان همدیگر را دوست نداریم اما تردیدی ندارم که هر دو از یوونتوس بدمان می آید.شاید شما در استادیوم سن سیرو شاهد رد  و بدل شدن توهین ها و شوخی های رکیک هواداران قرمز و آبی میلان باشید، اما وقتی بازی تمام می شود به یاد این نکته می افتیم که در یک محله یا خیابان زندگی می کنیم، در یک اداره یا سازمان کار می کنیم و یا با یک خط مترو درون شهر سفر می کنیم. گاهی اوقات هم اتفاق می افتد که از کنترل خارج شویم اما این موارد نادر هستند و اصولاً بین طرفداران بسیار متعصب پیش می آیند. »
در همان رستوران ورزشگاه یا رستوران ها و کافه های شهر ممکن است قبل از نبرد بزرگ شما شاهد حضور هواداران دو تیم دور یک میز باشید درحالی که مشغول خوردن و نوشیدن و یا بازی های محلی هستند.
از طرف دیگر در خانواده ها نیز موارد بسیار زیادی مشاهده می شود که اعضای یک خانواده هر یک به تیم مورد علاقه خود عشق می ورزند. دربی میلان برخلاف تصور یک جنگ داخلی نیست بلکه یک مسئله داخلی و درون گروهی است که هیچ وقت فراتر از این نمی رود. دربی میلان برخلاف دربی های مشهور مادرید، گلاسکو و رم به هیچ وجه زاییده اختلاف های اجتماعی، مذهبی و سیاسی نیست.
باشگاه اینترمیلان از دیرباز گرایش آشکاری به راست گراها داشته و عموماً طبقه مرفه میلان جزو طرفداران آن محسوب می شوند. اما از طرفی ماسیمو موراتی رئیس میلیاردر باشگاه که ثروت هنگفتی از چاه های نفت در اختیارش بهم زده گاهی تمایلات چپ گرایانه از خود بروز می دهد و به همین دلیل چپ ها از او حمایت می کنند.
حتی در انتخابات شهرداری میلان ائتلاف چپ میانه او را به عنوان کاندیدا معرفی کرد.
اما آث میلان همچون گذشته که با عنوان باشگاه کریکت میلان به مثابه یک نهاد اجتماعی طبقه کارگر شهر مطرح بود و عده زیادی از اعضای اتحادیه های کارگری ـ تجاری و چپ گرایان از آن حمایت می کردند، مورد توجه طبقه متوسط جامعه شهری میلان است. سیلویو برلوسکونی رئیس این باشگاه رهبر حزب مخالف راست میانه (فورتسا ایتالیاست) و آث میلان به حمایت های بی دریغ او مدیون است. اغراق نیست اگر نخست وزیری سیلویو برلوسکونی را مرهون حمایت از فوتبال و به خصوص آث میلان بدانیم.
با این اوصاف و تفاوت هایی که بین ساختار باشگاه وجود دارد باز هم دلیلی برای درگیری و خشونت طلبی بین هواداران دیده نمی شود و آنچه که این مسابقه را جذاب تر نشان می دهد این است که طرفداران دو تیم در خانه ای مشابه باهم سهیم هستند.

 
بی تردید معماری خاص ورزشگاه جوزپه مئاتزا که شبیه به سبک گوتیک (معماری کلیساها) است، تاثیر فوق العاده ای بر هیاهو و جنجال دربی میلان می گذارد. جایگاه تماشاگران با شیب تند و ظرفیرقم می خورد. ورزشگاه پر از پرچم های قرمز و مشکی و آبی و مشکی است که روی سروصدای برخاسته از تماشاگران موج می زنند. جایگاه هواداران متعصب (اولتراها) بیشتر به چشم می آید. در یک طرف شکست ناپذیران اینتر (Irriducibili) سر پا ایستاده و شعارهای حماسی می دهند و در طرف دیگر در جایگاه «fiola del leoni » به معنای جایگاه شیرها هواداران قرمز و مشکی آث میلان موجی از شور و حرارت را برپا داشته اند. نزدیک شدن به ورزشگاه جوزپه مئاتزا در چنین شبی با تلالو نورهای رنگارنگ سرگردان و برج های زیبا و شگفت انگیز مسلط به زمین فوتبال نفس هر کسی را به شماره می اندازد. اگر در این شرایط پا به زمین سبز ورزشگاه بگذارید قطعاً احساس حقارت وجود شما را فرا می گیرد. برای لحظاتی احساس می کنید که در میان قلب های پرتپش حامیان و طرفداران متعصب دو تیم و نور و سروصدا و رنگ ها بمباران شده اید و بی اختیار به هر سو کشیده می شوید.

فریاد سرگیجه آور اولتراها از ردیف های بالایی ورزشگاه چون سیل بر سر شما فرو می ریزد. نورها به طور مداوم در میان جمعیت دور می زند و سروصدا و بوی دود حاصل از سوختن منورها مشام تان را نوازش می دهد. بله شما در قلب میلان هستید.

روزهای اتحاد
ممکن است که امروز هواداران فوتبال در میلان را در قالب دو تیم ببینید، اما روزگاری علاقه مندان به فوتبال در میلان فقط از یک تیم حمایت می کردند. باشگاه کریکت و فوتبال میلان در سال ۱۸۹۹ توسط مردی انگلیسی به نام آلفرد ادواردز تاسیس شد. در ابتدا این باشگاه محل تجمع جمعیت مهاجر انگلیسی بود، کسانی که به همراه دوستان ثروتمندشان در رستوران های آمریکایی غذا می خوردند.
در نهم مارس ۱۹۰۸ پس از جلسه ای که در پشت پرده های رستوران مشهور آن زمان یعنی «اورولوجیو» برگزار شد، گروهی که منتسب به جناح رقیب ایتالیایی و سوئیسی بودند تصمیم به جدایی گرفتند و پس از چندی باشگاه فوتبال جدیدی را تاسیس کردند. نام این باشگاه به طعنه «اینتر نازیوناله» شد. آنها با این نام گذاری ماهیت یاران قدیمی خود را که از ملیت های مختلفی بودند به مسخره و شوخی گرفتند. بعد از مدتی این نام به Italian Associzone allcio تغییر کرد. این باشگاه حتی مدتی به English milan هم شناخته می شد.
به هرحال پس از جدایی کامل دو باشگاه همگی منتظر اولین برخورد بین رفقای قدیمی و رقبای فعلی بودند. درست شش ماه پس از تولد تیم اینترنازیوناله اولین مسابقه بین این دو تیم در ساحل آلپین در چیاتزو برگزار شد. از آن موقع تا پایان قرن بیستم این دو ۲۴۶ بازی رسمی و غیررسمی برگزار کردند و روزهای تلخ و شیرینی را برای هوادارانشان به ارمغان آوردند.
حالا پس از گذر سال های متمادی هواداران اینتر شعار خردکننده ای را نثار میلانیست ها می کنند. آنها با سر دادن عبارت «Serie B » سقوط سرخ و سیاه ها را در سال ۱۹۶۹ به تمسخر می گیرند. در فصل ۶۹ تیم میلان پس از یک رسوایی شرم آور به دلیل تبانی با چند تیم دیگر محکوم به سقوط به دسته پایین تر شد و دو سال بعد در حالی که کمترین نشانه ای از غرور همیشگی را در چهره داشت به سری A بازگشت.میلان در سال های اخیر ـ خصوصاً در دهه نود ـ دوران موفقیت آمیز نسبتاً طولانی را پشت سر گذاشته و دو بار قهرمانی اروپا و شش بار قهرمانی ایتالیا را به هوادارانش هدیه کرده است.
این در حالی است که آخرین افتخار قهرمانی برای اردوی آبی و مشکی ها مربوط به سال 1989 است و با وجود صرف هزینه های هنگفت که بالغ بر ۳۰۰ میلیون پوند می شود نتوانسته آن چنان که انتظار می رود، موفق باشد. آنها در این سال ها ستارگان بزرگ و بین المللی مثل رونالدو و زامورانو را هم به جمع قهرمانان وطنی مثل ویری افزودند اما هنوز هم اینتر با روزهای اوج در دهه ۶۰ فاصله زیادی دارد. اینتر در اوج اقتدار در دهه ۶۰ توانست ۳ بار عنوان قهرمانی در سری A را به دست آورد و دوبار قهرمان جام باشگاه های اروپا شود.

فراتر از ایتالیا


دربی میلان با سابقه ای نزدیک به 96 سال حالا در سراسر دنیا مطرح است و سال هاست که از یک رقابت محلی فاصله گرفته. هر دو باشگاه ستارگان بزرگی را از سراسر جهان گردهم آورده اند و تمام فوتبال دوستان جهان را برای تماشای رقابتی نفس گیر دعوت می کنند. میلیون ها نفر در سراسر جهان هم با اشک و لبخند دیوانه وار هواداران دو تیم همراه می شوند و رفته رفته این رقابت به سرزمین های آنان نیز نفوذ می کند. روزنامه ها و رسانه های بسیاری از کشورها هم برای پوشش دقیق و مناسب این دیدار بزرگ تلاش می کنند. همه اینها در کنار شور و هیجان بی حد و حصر میلانی ها منجر به رقابتی نفس گیر اما مسالمت آمیز می شود که رگه های واضحی از مشترکات دو تیم در آن دیده می شود. اگرچه رنگ پیراهن های دو تیم از دور آبی و قرمز می نماید اما نوارهای سیاه مشترک روی پیراهن ها همچنان فصل مشترک دو تیم باقی مانده است. فصل مشترکی که مبنای رقابت را بر دوستی و صلح باقی می گذارد.

نظرات 10 + ارسال نظر
حسام جمعه 16 مرداد‌ماه سال 1383 ساعت 01:17 ب.ظ http://ww.forza-roma.persianblog.com

سلام. خوبی فابیو جان. خسته نباشی. واقعا مطلب باحال بود. من باید اعتراف کنم تو ایتالیا طرفدارانی به باکلاسی اینتر . میلان وجود نداره . بخصوص اینتر .اینو صادقانه گفتم نه بخاطر تو . دمت گرم .تیمتون امسال خیلی باحاله .اما خب رم یه چیز دیگست. به من سر بزن خوشحال می شم.

مسعود سنسی جمعه 16 مرداد‌ماه سال 1383 ساعت 02:08 ب.ظ

سلام . خیلی با حال بود .خسته نباشی

امین جردن جمعه 16 مرداد‌ماه سال 1383 ساعت 05:58 ب.ظ http://sansiro.persianblog.com

سلام داش فابیو. از اینکه میبینم یه همشهری اینطور مطالب توپ مینویسه خوشحالم.مطالبت مثل همیشه خوندنی بود .موفق باشی

سعید جمعه 16 مرداد‌ماه سال 1383 ساعت 11:56 ب.ظ http://bootland.persianblog.com

سلام. بازهم نو آوری. ایول موضوعات جالبی به ذهنت میرسه. راستی در مورد عوض شدن دیدت به زندگی یکم بیشتر توضیح بده

دوستت شنبه 17 مرداد‌ماه سال 1383 ساعت 09:35 ق.ظ http://redvoice.persianblog.com

خوب دوست عزیز بلاخره اومدی. آپ دیتهات دیر به دیر شده .نظرات اسپورتت هم کار نمی کنه . یه سر بزن ونظر ت را راجع به دو تا پست جدید بگو . در ضمن با تهدید دوست مشترک از خیر پست هدیه گذشتم . با من یک تماسی بگیر

امیر شنبه 17 مرداد‌ماه سال 1383 ساعت 10:03 ق.ظ http://dake.blogsky.com

سلام ممنو که امدی پیشم منم لوگوی تورو می ذارم تو وبلاگم

امین توتی شنبه 17 مرداد‌ماه سال 1383 ساعت 10:21 ق.ظ http://www.gladiature-rom.persianblog.com

سلام فابیو جان.خوبین آقا.منم با نظر حسام موافقم.رم یه چیز دیگست ولی خوب این فصل تو جام باشگاهی ایتالیایی ها همه را استاد میکنن.سر نمی زنی

آوای سرخ شنبه 17 مرداد‌ماه سال 1383 ساعت 12:20 ب.ظ

فکر نمی کنی که لینک من رو اشتباه دادی؟

[ بدون نام ] شنبه 17 مرداد‌ماه سال 1383 ساعت 12:53 ب.ظ

قبض تلفن اومد.یوهوووووووووووووووووووو

الهه یکشنبه 18 مرداد‌ماه سال 1383 ساعت 05:03 ق.ظ

سلام ... خوشحال شدم بهم سر زدی بازم منتظرت هستم..!

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد